कविता :लुरे स्याल को फुर्ति
आफ्नो उमेरका कौयौ वसन्त काटे पछी एउटा बुढो स्याल गुफा छोडेर एकलासे जङ्गल मा साथि खोज्दै बिरक्तिएको न्याउल झैँ कराउदै हिंड्दै छ खेतका आली र खोल्सा हरुमा हुँ हुँ हुइयाँ हुइयाँ !! नयाँ सहरको रमझम चारै तिर उज्यालो , कैयौ दिन देखि चोरेर भोक् मेट्न नपाएको बुढो स्याल, आफ्नो स्वास लाइ निरन्तरता दिन खीइदै गएको अस्तित्वो मेटिने डरले बसाईं सरेको छ पुनः उ जन्मियर छोडेको पुरानो ,ढुसी परेको अध्यारो खोर भित्र !! तनाब ले कपाल फुलेर झरेका तालुमा निकोटिनले खिइएका औंला मुसार्दै अर्काको खोर फोरेर रगताम्य भएको मुख मुसार्दै देखाउंदैछ बलवान आफुलाई हुँकार्दैछम दुब्ला ब्वासा हरुलाई म जङ्गल को राजा मेरो हुकुमत , नत्र खबरदार ! एउटा अन्योलमा परेर गिजगीजिएको सिनु मसान घाट को नजिक देखेपछी छाती ठोकेर भुँइ खोस्रदै घांटी तन्काएर भन्न खोज्दैछ उ आफ्नो बैज्ञानिक भाषामा पहाडको लाश ,तराइको बास ! किन ? किन ? किन? पहाड पहाडकै हुनुपर्छ , तराई मधेसको हुनु पर्छ हिमाल दुबैको साझा हो , जसको सक्ति उसको भक्ति ! तराईमा बास माग्न आउने लाश हरुका खप्पर बाट नागा साधु को पेट भरिनु पर्छ चाहिन्न मलाइ पहाडको लाश, पहाडमै सड़ोस.. किनकि ! अब त
