विचार विमर्श

खुशी थिएँ म त्यस प्राचिरभित्र ठान्थें राजकुमारी आफुलाई , मस्त तैरिन्थें जलावर्तमा .. त्येही नै थियो मेरो साम्राज्य पनि…, म टेक्न चाहन्थें यो धर्ती टाँसिन चाहन्थें आमाको छातीमा , ब्यग्र थिएँ नयाँ नाता बुन्न ब्याकुल थिएं स्नेहको माला उन्न .., मेरो ब्याकुलतामा तुषारापात लाग्यो , एक पैचाशिक 'छोरी पो रहेछ ... ' को आवाजले मेरो अस्मिताको भित्ता फोरेर भाग्यो ..., बस् , के थियो... त्येही मेरो पहिचान बन्यो , अनि पहिचानसंगै मेरो अस्तित्व पनि बुत बन्यो ..., जान्न चाहन्थें म .. म किन तिमीहरुको लागि अपरिचित भए ..? किन तिमीहरुको नजरको कसिंगर भएँ ..? तितली झैँ पंख फिजाई उड्नु मलाई पनि थियो .. तरुललता बिच झुल्नु मलाई पनि थियो ... यो बिशाल बगियानको म पनि केहि धुल हुँ ... इश्वरको सुन्दर बागको म पनि एक फूल हुँ .. तर आधुनिक मानव सत्ताधारी मेरो मनोबेदना सम्म पुग्न सकेन ... येही भविष्यको आविस्कारक पनि हो , तिनीहरुले बुझ्नै सकेन ...! जन्माउनु को मात्र पीडा हुने जन्मिनुको चाहिं कसले बुझ्ने ...? तेसैले होला जन्मिँदा नजन्मिंदै प्लास्टिकको थैलो भित्र कैद हुन्छु गरिइ

    आमा को हृदय पिता को अपेक्षा धेरै करुणामय हुन्छ |जब मनुस्ये योनी का साधारण स्त्री हरु आफ्नो बच्चा हरु लाइ आफ्नो प्राण भन्दा पनि प्यारो ठानी माया गरेका हुन्छन ,उनि हरु लाइ सानो पनि कस्ट भएमा निकै आकुल ब्याकुल हुन्छन | अन्दाजा लगाउनुस जगत जननी उन दिब्य माता को - देबी काली को करुणा को त कुरै नगरौं ,जसको अन्त:करण बाट निरन्तर स्नेह तथा बात्सल्य को धारा बहि रहेको  हुन्छ |उनी हामि मनुस्य जाति का मात्र नभएर पशु -पंक्षी हरु को पनि माता हुन् |      उनी जगदम्बा माता भवानी को पवित्र नाम मा जब करोडौं  पशु बलि हुँदा त देबत्वो को आत्मा पनि काम्न थाल्दछ | बिचरा निर्दोष बाख्रा -भैसी ,कुखुरा,  परेवा इत्यादि लाइ माता को अगाडी निर्दयेता पुर्बक काट्ने गरिन्छ अनि उनीहरु को रक्त धारा तथा मासु माता लाइ खान को लागि उपस्थित गर्ने गरिन्छ ,यो कति नृशस कार्य हो  | येसबाट स्वोर्ग लोक निवासी देबी को त कुरै छोडौं एस मृत्युलोक मा बस्ने साधारण नारि को पनि अन्तरआत्मा चित्कार गर्न थाल्दछ |एदी कोइ दुष्ट मानब कुनै माता को काख बाट उसको बच्चा खोसेर उनको आखा अगाडी हत्या गरेर उस कलेजा को टुक्रा समान बच्चा को रगत र मास

दशनामी को नाम लिना साथ् संकराचार्ये को नाम स्वत:स्मरण हुन्छ | कारण यिनी हरु संकराचार्ये का अनुयायी मा गनिन्छन |दशनामी को उत्पति पहिल्याउन संकराचार्ये को थिए त्यो बुझ्नु आवस्येक छ | संकराचार्ये हाम्रो दक्षिण को छिमेकी रास्ट्र को उत्तर ,गुप्त काल का सबै भन्दा ठुला दार्शनिक हुन् |यिन को जन्म दक्षिण भारत को कालटि नामक गाउँ मा एक ब्रह्माण परिवार मा भएको थियो |भनाइ को तात्पर्य हो उनि इशा को आठौँ सताब्दी मा अवतरित भए | उनले उपनिषद : भागवत गिता तथा वादरायण को ब्रह्मासुत्र कै आधार मा उनले अध्दैत सिद्दान्त को प्रतिपादन गरे |आफ्नो सिद्दान्त को प्रतिपादन का लागि तेसको प्रचार गर्न उनले सम्पूर्ण महाद्दिप मा भ्रमण गरे तेसै कारण उनि एक दार्शनिक का अतिरिक्त एक सफल संगठन कर्ता पनि मानिन्छन |उनले आफ्नो मत प्रचार गर्न मैशुर मा श्रीग गिरी मठ अर्थात श्रीन्गेरी मठ ,र बद्रि नाथ मा ज्योतिर्मठ अर्थात जोसिमठ, काठीयावाड को द्वारका मा शारदा मठ ,उदिशा को जगन्नाथ पुरी मा  गोवर्धन मठ ,नामक चार केन्द्र खडा गरे र आज पनि ति मठ हरु बिध्धमान छन् | संकराचार्ये द्वारा स्थापित यी मठ का प्रमुख उत्तराधिकारी आज पनि तिनै मठ

१) मानिस हरु तिम्रो स्वाभिमान को मतलब गर्दैनन् येसैले पहिला स्वोयम लाइ  साबित गरेर देखाउ | २) कलेज को पढाइ पुरा हुने  बित्तिकै ५ आकडा वाला तलब को सोच नराख्नु ,एकै रात मा कोहि वाइस प्रेसिडेन्ट हुदैनन् |एसको निम्ति अपार मेहनत र लगन को जरुरत पर्दछ | ३) अहिले तिमि लाइ आफ्नो गुरुजन हरु निकै डर देखाउने  खाल का लागेका होलान ,किनकी अहिले सम्म तिम्रो जीवन मा Boos नाम को प्राणि संग  पाला परेको छैन  | ४) तिम्रो गल्ति सिर्फ तिम्रो हो ,तिम्रो पराजय पनि सिर्फ तिम्रो हो ,कसैलाई दोषी नबनाउ त्येस गल्ति बाट सिख अनि अगाडी बढ | ५) तिम्रो माता पिता तिमी  जन्मनु अघि एती निरास अनि बिवस थिएनन् ,जति तिमी  लाइ अहिले लागेको छ ,तिम्रो पालन पोषण गर्न मा उनि हरु ले एती कस्ठ उठाए की उनि हरु को स्वोभाब नै परिवर्तन भयो | ६) जीवन उतार -चडाव ले भरिएको छ येसैले आदत बनाउ | ७) सान्त्वोना पुरस्कार स्कुल मा देख्न पाहिन्छ ,कुनै स्कुल मा त पास नभए सम्म परिक्ष्या दिन पाहिन्छ ,तर बाहिर को दुनियाँ मा नियेम अलग छ वहाँ हार्ने  मानिस लाइ मौका नै मिल्दैन | ८) जीवन को स्कुल मा क्लास अनि सेक्सन हुँदैन तथा वहाँ महिना भर को

जिदगी कति संघर्ष पूर्ण रहेछ तपाइँ लाइ तेसको अनुभूति भैसकेको अवस्था छ | बढ्दो महंगाई लाइ सानो तिनो जागिर ले धान्ने सकिरहेको छैन | हर वेक्ती कुनै न कुनै रुपमा पैसा को लागि भागिरहेको हुन्छ ,उ सोच्ने गर्छ कास मेरो कोइ सहारा भैदिए ?कास मेरो पनि घर मा सबै कमाउने भइदिए ?जिन्दगि मा कति सन्तोष हुन्थ्ये होला म !यो बिहान पेक गरेको टिफिन साँझ मा खोल्नु पर्ने स्थिति  आउने थिएन होला ,उफ कहिले आउला त्यो दिन !       हजुर येही हो हामी साधारण परिवार मा हुर्केका हर मान्छे को दिल को आवाज ,बाहिर ननिक्ले पनि अन्तर्मन को आवाज लाइ परिवार ले बुझेको हुन्छ तर केहि गर्न सक्ने स्थिति हुँदैन |कारण खेतिपाती,घर पालुवा जनावर बाबा आमा ,सासु ससुरा ,बच्चा इनी हरु को रेखदेख मै दिन बित्न जान्छ |आफ्नो खुट्टा मा उभिने मौका नै हुँदैन |हर गृहणी चाहन्छिन कि किचन को खर्च म आफ्नै  कमाइ ले चलाउन सक्न पाए  परिवार मा कति सहयोग मिल्थ्यो होला भन्ने !घर को आय आम्दानि माथि बच्चा हरु को पनि नजर हुन्छ ,बिचरा उनि हरु आवस्येक हुँदा हुँदै पनि बाबा को मलिन मुहार देखेर नया नोटबुक को डिमाण्ड दिन सकिरहेका हुँदैनन् ,यो सब हाम्रो परिवार मा

समाप्त